بررسی کارآیی ترانس فکشن در سلول اندوتلیال رگ بند ناف انسان و هپاتومای انسانی-7 به روش پلیمر دندروزوم و مقایسه آن با روش فسفات کلسیم

انتقال ‏‎dna‎‏ به داخل یاخته های پستانداران بوسیله دندروزومها، یکی از جدیدترین روشهای انتقال ‏‎dna‎‏ به داخل یاخته محسوب می شود که مزایای زیادی نسبت به روشهای قدیمی تر مانند فسفات کلسیم، دکستران، لیپوزومها، دندریمرها و الکتروپوریشن دارند. دندروزومها، ارزان، خنثی و غیر سمی هستند. یاخته های اندوتلیال رگ بندناف انسان، نقش مهمی در خونسازی، عملکرد رگها و ایمنی زایی دارند با توجه به این اعمال فیزیولوژیک مهم یاخته های اندوتلیال، انتقال موفق یک نسخه سالم از ژن به داخل یاخته های غیر طبیعی، به تولید پرتئین منجر می شود که در نتیجه، نقص یاخته ای را بهبود می بخشد. از نظر تئوری، پیوند این یاخته های دستکاری شده ژنتیکی به سرخرگها، می تواند تحولی در زمینه پزشکی باشد. در این تحقیق، بوسیله دندروزومها، پلاسمیدهای ‏‎pcmv62‎‏، ‏‎pcmv4‎‏ (به ترتیب، محتوی ژنهای فعال کننده ما قبل اولیه 62 و 4 ویروس آبله مرغان-زونا ‏‎(-varicella-zoster virus (vzv)‎‏ و ‏‎pon284‎‏ (محتوی ژن ‏‎lacz‎‏) را وارد یاخته های هپاتومای انسانی-7 ‏‎-human hepatoma-7(huh-7)‎‏ و کلیه جنینی انسان 293 ‏‎-human embryonic kidney 293 (hek293)‎‏ و پلاسمید ‏‎pcmv4‎‏ را وارد یاخته اندوتلیال نمودیم و انتقال ‏‎dna‎‏، به وسیله آزمایش نقطه گذاری ‏‎dna‎‏ روی کاغذ نیتروسلولز نشان داده شد. همچنین برای اولین بار در شرایط آزمایشگاهی و با استفاده از دندروزومها، بیان ژن بالایی را در یاخته ‏‎huh-7‎‏ به وسیله آزمایش فعالیت بتا-گالاکتوزیداز اندازه گیری کردیم. نتایج ما، استفاده از دندروزومها را برای انتقال ‏‎dna‎‏ به داخل یاخته های حساس مانند یاخته های اندوتلیال، توصیه می کند.